Siglfirðingar tala oft um tvö landnám Norðmanna, hið fyrra er Þormóður rammi nam Siglufjörð um 900 og hið síðara árið 1903 sem leiddi til þess að hér byggðist frægasti síldarbær í heimi. Að 40 árum liðnum var lítið þorp orðið að fjórða stærsta bæ landsins með yfir 3000 íbúa. Atvinna og líf fólksins snerist um síldina, hún var söltuð á 23 söltunarstöðvum og brædd í 5 verksmiðjum. Lengst af var Siglufjörður einhver mikilvægasta höfn landsins og nokkrum sinnum fór síldar-útflutningur héðan yfir 20% af heildarútflutningi íslendinga.
Í þessum Klondyke Atlantshafsins ríkti hin sanna gullgrafarastemning síldarævintýrisins. Síldar-spekúlantar komu og fóru, ýmist vellauðugir eða blásnauðir og verkafólk í tugþúsundatali sótti hingað atvinnu í gegnum tíðina. Í brælum lágu hundruð síldarskipa frá mörgum löndum í höfn eða úti á firði. Fólksmergðin í bænum var stundum eins og á strætum stórborga og óvíða var mannlífið litríkara eða fjörugra.
Síldin hvarf 1968 og þá lauk síldarkaflanum í sögu staðarins. Síðan hafa skipst á skin og skúrir í atvinnulífi bæjarins og gengi sjávarútvegsfyrirtækja risið og hnigið á víxl.
Árið 1994 var opnað á Siglufirði safn til minningar um þennan mikilvæga tíma í sögunni. Síldarminjasafnið er landssafn um sögu síldarútvegsins á Íslandi.
Texti: www.vegagerdin.is
