Jarðhitasvæðin í Eyjafjarðarsveit voru grunnurinn að stofnun Hitaveitu Akureyrar árið 1977 og þaðan kom stærsti hluti hitaveituvatnsins alveg fram á þessa öld. Á ýmsu hefur gengið við jarðhitavinnslu í Eyjafirði gegnum árin og margar holur verið boraðar sem litlum eða engum árangri hafa skilað, en sem betur fer einnig gjöfular og góðar borholur. Í upphafi hitaveitunnar ríkti mikil bjartsýni um vatnsöflun á svæðinu og tók uppbygging innviða mið af því. Síðar kom í ljós að vatnsöflunin varð ekki eins mikil og vonir stóðu til.
Jarðhitasvæðin í Eyjafjarðarsveit hafa töluvert verið rannsökuð á undangengnum árum með það í huga að finna þar meira vatn og skapa þar með tækifæri til að nýta betur þá innviði sem til eru á svæðinu. Borun nýrrar holu (HN-13) á mörkum jarðanna Hrafnagils og Botns á liðnu sumri er hluti af þessum áætlunum en eins og íbúar og gestir Eyjafjarðarsveitar hafa sjálfsagt tekið eftir hefur jarðborinn NASI frá Ræktunarsambandi Flóa og Skeiða verið að störfum þar frá því í maí.
En eins og sagan kennir okkur þá er borun eftir heitu vatni sýnd veiði en ekki gefin og sú hefur því miður orðið raunin með holu HN-13 á Hrafnagili. Borun var hætt í 1.905 metra dýpi og bor og bormenn nú farnir af svæðinu.
Borunin gekk erfiðlega og holan gefur nánast ekkert vatn. Á tímabili stóðu vonir til þess að borinn væri að komast í lek jarðlög þar sem svonefnt skolvatn sem notað er í boruninni virtist eiga leið út úr holunni en ekki upp úr henni.
Því liggur fyrir að holan verður ekki virkjuð og holan mun verða minnisvarði um að í orkuöflun fyrir hitaveitu er ekkert sjálfgefið og það þrátt fyrir að borað sé í svæði sem er að gefa vatn í holum í nokkurra metra fjarlægð.
Heimild og mynd: Norðurorka, no.is.